23 Σεπτεμβρίου 1821: η Άλωση της Τριπολιτσάς

Κορυφαίο γεγονός κατά το πρώτο έτος του αγώνα της Εθνικής Παλιγγενεσίας αποτελεί η Άλωση της Τριπόλεως από τα ελληνικά στρατεύματα υπό την ηγεσία του αρχιστρατήγου Θεοδώρου Κολοκοτρώνη.

Η Άλωση έγινε στις 23 Σεπτεμβρίου 1821 και ο αντίκτυπος της εμψύχωσε τους επαναστατημένους Έλληνες και θορύβησε την Υψηλή Πύλη.

Ταυτόχρονα, σηματοδότησε το έναυσμα ώστε οι Μεγάλες Δυνάμεις να αισθάνονται ότι οι τότε ταπεινωμένοι και εξαχρειωμένοι Έλληνες ήταν σε θέση να διεκδικήσουν την επανάκτηση των πατρώων εδαφών με ότι συνεπαγόταν αυτή η διεκδίκηση.

Στο έργο του <<Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Ο στρατιωτικός ηγέτης της Ελληνικής Επανάστασης>> που κυκλοφόρησε το 2020 από τις εκδόσεις Μεταίχμιο με αφορμή τα 200 χρόνια από την Επανάσταση, ο Ιάκωβος Δ. Μιχαηλίδης γράφει:

Επρόκειτο για τη μεγαλύτερη έως τότε στρατιωτική επιτυχία των επαναστατών, γεγονός όχι μόνο συμβολικής αλλά και στρατηγικής σημασίας, αφού η πόλη αποτελούσε νευραλγικό διοικητικό κέντρο της Πελοποννήσου.

Η γενικευμένη σφαγή όμως των Τούρκων της πόλης «εστάθη μεγάλη ασπλαχνία» και αμαύρωσε την αίγλη της νίκης. Αποτέλεσε επίσης ένα ακόμα επεισόδιο στην αντιπαράθεση του Υψηλάντη με τους προκρίτους, ενώ προκάλεσε αποτροπιασμό και σε αρκετούς φιλέλληνες.

Παρά την επιθυμία και τις σχετικές οδηγίες του απεσταλμένου της Φιλικής Εταιρείας, τα ελληνικά σώματα προκάλεσαν γενικευμένες βιαιοπραγίες. «Το άλογό μου από τα τείχη έως τα σαράγια δεν επάτησε γη» αναφέρει ο Γέρος του Μοριά. Τα πλούσια λάφυρα που φυλάσσονταν στους τουρκικούς οντάδες καθώς και η έκρηξη μίσους απέναντι στους προαιώνιους δυνάστες αποτέλεσαν ισχυρά και επαρκή κίνητρα για τους Έλληνες ενόπλους.

Οι διαθέσιμες μαρτυρίες καταγράφουν αναλυτικά τα γεγονότα: «Η σφαγή άρχισε εις όλα τα μέρη της πόλεως, το τουφέκι εδούλευε πανταχού και ανηλεώς κατά τρεις ολοκλήρους ημέρας εσκοτώνοντο πάσης ηλικίας άνθρωποι άνδρες, γυναίκες, παιδιά ανήλικα. Οι Έλληνες εδώ εξεδικήθησαν δι’ όσα τόσους χρόνους είχαμεν πάθει από τους τυράννους μας. Πολλοί δε Τούρκοι όπου εκλείσθησαν εις τα σπίτια των επροτίμησαν και εκάησαν μέσα εις αυτά με ταις φαμιλίαις των παρά να παραδοθούν εις τους δούλους των» σημειώνει ο Φωτάκος, ενώ ο Κολοκοτρώνης συμπληρώνει: «Έπειτα από δέκα ημέρας εβγήκαν όλοι οι Ελληνες με τα λάφυρα και επήγαν εις ταις επαρχίαις τους σκλάβους, σκλάβαις».

Για «σκηνές φρίκης» κάνει λόγο και ο Βουτιέ, τις οποίες όμως «κάθε πολεμιστής μπορεί να τις φανταστή όταν αναλογιστή μια πόλη που κυριεύεται με επίθεση από στρατό απειθάρχητο, που τον εξεγείρουν τα πάθη εκείνα που οδηγούνε τους ανθρώπους στις μεγαλύτερες βιαιοπραγίες, τα μίση τα πολεμικά και τα θρησκευτικά».

Για την κατανόηση των όσων είχαν συντελεστεί στην Τριπολιτσά άκρως διαφωτιστική είναι η περιγραφή που διασώζει ο Μακεδόνας Νικόλαος Κασομούλης, ο οποίος βρέθηκε εκεί λίγο μετά την άλωση, σταλμένος από τον Εμμανουήλ Παππά για να αναζητήσει βοήθεια. Οι χωριάτες, γράφει ο Κασομούλης, έβγαιναν από την Τριπολιτσά φορτωμένοι με λάφυρα.

«Σίδηρα, στάμναις, παλαιοτζούκαλα, παλαιοαργαλειούς, πιθάρια, παραστάτας από παράθυρα κουβαλούσαν και ο δρόμος δεν άδειαζεν […]. Πλησιάσαντες εις την πόρταν του φρουρίου είδον έως 10 σωρούς Τούρκους φονευμένους, μαύρους, άσπρους, κάθε είδους […] εις τον δρόμον διαβαίνοντες, έβλεπα εις τα παράθυρα των σπιτιών σημαίας ζωγραφισμέναις με Αγίους Γεωργίους, με Παναγίαις, με Σταυρούς, μ’ Αγίους Δημητρίους, μ’ Αγίους Νικολάους, κατά την δόξαν του κάθε οπλαρχηγού των Ελλήνων, και πετρωμέναις ταις πόρταις φυλάττων ο καθείς τα λάφυρα να μην έμβουν άλλοι και τα κυριεύσουν».

«Η άλωσις της Τριπόλεως υπήρξε το θεμέλιον και το ύψιστον κραταίωμα της επαναστάσεως. Εκ του λαφυραγωγηθέντος πλουσίου υλικού ώπλισαν οι αρχηγοί τας ακολουθίας των, και οι χωρικοί, αποβάλοντες τας σφενδόνας, τας ράβδους και τας μαχαίρας, ήρπασαν τα πυροβόλα» παρατηρούσε ο Μέντελσον­ Μπαρτόλντι.

Την άλωση της Τρίπολης ακολούθησε η πολιορκία και άλλων ισχυρών κάστρων της περιοχής, όπως του Ναυπλίου και του Ακροκορίνθου.

Προκειμένου όμως να μην επαναληφθούν τα θλιβερά γεγονότα της Τρίπολης, ο Υψηλάντης επέβλεψε ο ίδιος την παράδοση της Κορίνθου, δίνοντας προσωπικά εγγυήσεις για την ασφαλή αναχώρηση του τουρκικού πληθυσμού της πόλης.

Ωστόσο, όταν στις 14 Ιανουαρίου του 1822 αναχώρησαν οι Τούρκοι της Κορίνθου από την πόλη, η αδιαθεσία του Υψηλάντη επέτρεψε σε ομάδες Ελλήνων ενόπλων να εξοντώσουν αρκετούς από αυτούς. Στην πολιορκία του φρουρίου της Πάτρας ο διά θαλάσσης ανεφοδιασμός της πόλης βοηθούσε τους έγκλειστους Τούρκους, παρέχοντάς τους τα αναγκαία για τη συντήρησή τους.

Και επειδή οι ναυτικοί αποκλεισμοί των Ελλήνων δεν αναγνωρίζονταν στην αρχή της Επανάστασης, πολεμικά πλοία των ευρωπαϊκών χωρών προστάτευαν τα καράβια που μετέφεραν τρόφιμα. Στο πολιορκούμενο Ναύπλιο, για παράδειγμα, ένα μαλτέζικο πλοίο μετέφερε τρόφιμα στους Τούρκους, εμποδίζοντας με τον τρόπο αυτόν την παράδοσή του στους Έλληνες.​

Πηγή: pontosnews